بهبود عملکرد پروتکل مسیریابی olsr در شبکه های سیار موردی

پروتکل olsr به عنوان یکی از پروتکل های مسیریابی مناسب برای شبکه های سیار موردی مطرح می باشد که در دسته پروتکل های مبتنی بر حالت پیوند قرار دارد. آنچه این پروتکل را مورد توجه توسعه دهندگان قرار داده استفاده از مجموعه ای تحت عنوان mpr است. این مجموعه دربرگیرنده زیرمجموعه ای از همسایه های تک گامی یک گره است که وظیفه ارسال پیغام های کنترلی آن گره را بر عهده دارند و در واقع با کمک mpr ارسال این نوع پیغام ها در شبکه محدود می شوند. بنابراین انتخاب بهترین مجموعه منجر به کاهش چشمگیر پیغام های کنترلی در شبکه می گردد. مسئله انتخاب مجموعه mpr بهینه یک مسئله np است، لذا محققان در تلاشند تا با ارائه راه حلی مناسب، olsr را به پروتکلی کاربردی برای دنیای واقعی تبدیل کنند. هدف از این پایان نامه ارائه روشی مناسب برای بهبود کارایی پروتکل olsr و کاهش سربار این پروتکل به خصوص در سرعت های بالا و شبکه های متراکم می باشد. روش به کارگرفته شده تغییر فرایند انتخاب مجموعه ی mpr و گزینش مجموعه ای پایدار با کارایی بیشتر است. تشخیص پایداری گره ها، حاصل پیش بینی الگوی حرکت گره ها در آینده و کارایی بالاتر نتیجه ترکیب پارامترهای مختلف در انتخاب این مجموعه می باشد. بدین منظور موقعیت فعلی گره ها برای پیش بینی مکان آن ها در آینده به کارگرفته شده که با کمک این موقعیت ها می توان زمان پایداری یک همسایگی را تعیین کرد. زمان بدست آمده، درجه هر گره و قابلیت دسترسی به عنوان ورودی های یک سیستم فازی ساده به کار گرفته می شوند که برای تصمیم گیری نهایی استفاده شده است. نتایج بدست آمده از شبیه سازی نمایانگر 50% کاهش در تأخیر تحویل بسته های همه پخشی در کل شبکه، حدود 20% کاهش در سربار ناشی از مسیریابی و همچنین حدود 20% کاهش در تعداد بسته های سلام پروتکل اصلی است.